یک کودک در منطقه کُتُکِ شهرستان اندیکا از چنگال یک خرس وحشی نجات یافت.
مومن قادری کودک ده ساله ساکن منطقه عشایری «کُتُک» در حالیکه مورد حمله خرس وحشی قرار گرفته بود، به طرز معجزه آسایی از چنگال این خرس نجات یافت.

به گزارش خوزنیوز عباس قادری پدر این کودک در گفت گو با خوزنیوزبه تشریح جزییات این حادثه پرداخت و گفت: این حادثه زمانی اتفاق افتاد که به همراه عده ای از خانوارعشایری در منطقه «کوه کینو» به سر می بردیم. حوالی ساعت دوازده ظهر بود که دو خرس نر و ماده به گله گوسفندان ما حمله ور شدند.

وی افزود: درحالی که من و همسرم به همراه تعدادی از افراد فامیل سعی می کردیم با داد و فریاد خرس ماده را از گله گوسفندان دورکنیم، ناگهان کودکم از پشت سر مورد حمله خرس نر قرار گرفت و در نتیجه آن مومن از صخره به پایین پرتاب شد و خوشبختانه به طرز معجزه آسایی جان سالم به در برد.

وی در ادامه گفت: مومن را در حالیکه از ناحیه دست دچار شکستگی و همچنین از ناحیه کمر زخمی شده بود همان روز ساعت ۴ به بیمارستان قلعه خواجه بردیم و بستری کردیم و سپس به بیمارستان رازی اهواز انتقال یافت که حال وی در حال  حاضر خوب است.

وی با بیان اینکه در این حادثه یکی از گوسفندان توسط خرس دریده و خورده شد، یادآور شد: حمله حیوانات وحشی به گله های عشایر و نیز خود مردم کتک در طول سالهای پیش بارها اتفاق افتاده است. در همین یکسال گذشته بارها حیواناتی مثل خرس، پلنگ و گرگ  به ما و دامهایمان حمله کرده اند.  همین دو ماه پیش در منطقه «کوه کینو» یک پلنگ به گوسفندان دایی من حمله کرد که در نتیجه یازده گوسفند تلف شدند.

قادری با اشاره به اینکه در منطقه کتک که از توابع بخش «چلو»  شهرستان اندیکا است تنها یک پاسگاه محیط بانی در شیمبار است، تاکید کرد: دامهای عشایر اصلا امنیت ندارند، حتی گاهی خود عشایر هم در اثر حمله های حیوانات زخمی و کشته می شوند و ما وسیله ای برای دفاع از خود و دامهایمان نداریم. وی افزود: درحالی که من و همسرم به همراه عده ای از افراد فامیل سعی می کردیم با داد و فریاد خرس ماده را از گله گوسفندان دورکنیم، ناگهان کودکم (مومن) از پشت سر مورد حمله خرس نر قرار گرفت و در نتیجه، از صخره به پایین پرتاب شد اما خوش بختانه به طرز معجزه آسایی جان سالم به در برد.

وی در ادامه گفت: مومن را در حالی که از ناحیه دست دچار شکستگی و همچنین از ناحیه کمر زخمی شده بود ساعت ۴ همان روز به بیمارستان قلعه خواجه بردیم و بستری کردیم که به بیمارستان رازی اهواز انتقال یافت و در حال حاضر حال او خوب است.

وی از دریده شدن و خوردن یکی از گوسفندان در این حادثه خبر داد و یادآور شد: حمله حیوانات وحشی به گله های عشایر و نیز خود مردم کتک در طول سال های پیش بارها اتفاق افتاده است. از جمله در یک سال گذشته بارها حیواناتی چون خرس، پلنگ و گرگ به ما و دام های مان حمله کرده اند. همین دو ماه پیش نیز در منطقه «کوه کینو» پلنگی به گوسفندان دایی ام حمله کرد که در نتیجه یازده گوسفند تلف شدند.

قادری با اشاره به این نکته که در منطقه کتک از توابع بخش «چلو» شهرستان اندیکا تنها یک پاسگاه محیط بانی در شیمبار قرار دارد، تاکید کرد: دام های عشایر اصلا امنیت ندارند، حتی گاهی خود عشایر هم در اثر حمله های حیوانات زخمی و کشته می شوند و ما وسیله ای برای دفاع از خود و دام های مان نداریم.

به گفته عشایر منطقه کتک در طول دهه ی گذشته عده ای از کودکان در حین کوچ عشایر مورد حمله حیواناتی نظیر کفتار و گرگ قرار گرفته اند که در اثر آن برخی اعضای بدن آن ها هم توسط حیوانات وحشی خورده شده است.

شایان ذکر است: بخش «چلو» و بویژه منطقه«کتک» و «للر» یکی از بزرگ ترین جوامع عشایری کوچ رو را در بر می گیرد. در این مناطق عشایری، دامداری یکی از منابع اقتصادی مهم درآمد زندگی عشایر محسوب می شود و خطر حمله حیوانات وحشی، دزدیده شدن گله ها، ریزش کوه، برف گیر و زمین گیر شدن عشایر و قطع ارتباط جاده ها از جمله مواردی است که جان و اقتصاد عشایر کوچ رو را تهدید می کند.

با توجه به اینکه این منطقه بکر و گردشگری دارای گونه های مختلف جانوری است، لازم است سازمان محیط زیست خوزستان، در زمینه ی حفظ تنوع زیستی جانوری، حفظ تعادل بین جوامع انسانی و گونه های جانوری منطقه، کوشش و سرمایه گذاری ویژه ای انجام دهد.

نماینده مردم مسجدسلیمان، لالی، هفتکل و اندیکا در مجلس:

ساختارهای زیست محیطی شهرستان اندیکا هنوز تدوین نشده است

دکتر اسماعیل جلیلی در گفت و گو با خوزنیوز در همین زمینه اظهار داشت: علیرغم اینکه شهرستان اندیکا به لحاظ زیست محیطی و شرایط جانوری و گیاهی دارای تنوع گسترده ای است، سازمان محیط زیست استان به این پراکندگی و تنوع گسترده توجه نداشته و جالب اینکه ساختار منطقه را هنوز تدوین نکرده است.

نماینده مردم مسجدسلیمان تاکید کرد: این مسئله باعث شده است که سیاست های زیستی در این شهرستان محقق و اعمال نشود که نشان از ضعیف بودن این سازمان است.

وی افزود: اگر بپذیریم شهرستان اندیکا به عنوان مرکز ثقل جانوری، گیاهی و تنوع اقلیمی است و از شرایط خاصی برخوردار است، می طلبد سازمان محیط زیست خوزستان بجای اهواز، در اندیکا مستقر شود.

جلیلی خاطر نشان کرد: با توجه به شرایط خاص پراکندگی اقلیمی و زیست محیطی عدم یک ساختار سازمانی و نهاد زیست محیطی در این شهرستان باعث می شود هیچ کاری در این حوزه پیش نرود. نماینده مردم مسجدسلیمان، لالی، اندیکا و هفتکل در گفت و گو با خوزنیوز اظهار داشت: علیرغم اینکه شهرستان اندیکا به لحاظ زیست محیطی و شرایط جانوری و گیاهی دارای تنوع گسترده ای است، اما سازمان محیط زیست استان به این پراکندگی و تنوع گسترده توجه نداشته و جالب این که ساختار منطقه را هنوز تدوین نکرده است.

دکتر اسماعیل جلیلی تاکید کرد: این مساله باعث شده سیاست های زیستی در این شهرستان تحقق و اعمال نشود که نشان از ضعف این سازمان دارد.

وی افزود: اگر بپذیریم شهرستان اندیکا به عنوان مرکز ثقل جانوری، گیاهی و تنوع اقلیمی است و از شرایط خاصی نیز برخوردار است، می طلبد سازمان محیط زیست خوزستان بجای اهواز، در اندیکا مستقر شود.

جلیلی خاطر نشان کرد: شرایط خاص پراکندگی اقلیمی و زیست محیطی و نبود یک ساختار سازمانی و نهاد زیست محیطی در این شهرستان باعث شده هیچ کاری در این حوزه پیش نرود.

http://arw.ir/?p=34360

ایران: 28 پله بالاتر از آمریکا؛ 50 پله بالاتر از روسیه!

    در یکی از روزهای مهر 1390، در ماجرای غلام امیری و عملیات نجات‌بخشش برای جلوگیری از غرق شدن یک خرس ماده در روستای ونک سمیرم، با حیرت پرسیدم: «چرا بازتاب رسانه‌ای نجات یک خرس در سمیرم به اندازه قتل یک خرس در همان محل انعکاس نمی‌یابد؟!»
    تو گویی انگار میل عجیب و اسرارآمیزی در آدمی وجود دارد تا راوی و بازگوکننده و تحلیل‌گر خبرهای ناخوش و رخدادهای ناگوار و پس‌رفت‌های خجلت‌بار باشد؛ درصورتی که واقعاً همه‌ی خبرها هم بد نیست ...
    و یکی از تازه‌ترین این خبرها، ماجرایی است که در بیست و ششمین روز از مردادماه 1391، آن را در صفحه هفت روزنامه آرمان انتشار دادم؛ ماجرایی که کوشیده است، بپرسد:
    چرا افزایش ضریب شادمانی ایرانیان، به اندازه کاهش آن، جذابیت ندارد؟ نه برای مردم، نه اهل رسانه و نه حتا سازمانی که برای یافتن خبرهای خوش، به سوراخ موش هم رحم نمی‌کند! می‌کند؟

چرا آن سقوط را همه می‌بینند؛ اما این صعود را نه؟

      تازه‌ترین رده‌بندی کشورهای جهان مبتنی بر شاخص سرزمین شاد یا (Happy Planet Index (HPI که در ماه ژوئن گذشته توسط یک بنگاه اقتصادی مستقل به نام (nef (the new economics foundation و با حمایت نهادهای معتبر محیط زیستی و اقتصادی وابسته به سازمان ملل متحد، منتشر شده است، نشان می‌دهد که جایگاه ایران در بین 151 کشور مورد بررسی، با 4 پله بهبود، از رتبه 81 به رتبه 77 ارتقاء یافته است. به عبارت دیگر، فقط 76 کشور در دنیا وجود دارد که مردمش به صورت بالقوه شادتر از ایرانیان هستند.

  این شاخص که هر سه سال یکبار مورد اندازه‌گیری قرار می‌گیرد و از حاصل ضرب شاخص رفاه اقتصادی (Experienced well-being) در شاخص امید به زندگی (Life expectancy) تقسیم بر شاخص ردپای بوم‌شناختی (Ecological Footprint)، بدست می‌آید، نشان می‌دهد که رابطه‌ای ‌مستقیم و معنی‌دار بین سرزمینی که از طبیعتی مطلوب‌تر، با توان بوم‌شناختی بیشتر و غنای اکولوژیکی درخورتر بهره‌مند است با مردمی که در آن سرزمین زیست می‌کنند، وجود دارد. به عبارت ساده‌تر، هر چه زیگونگی حیات (تنوع زیستی) در کشوری بیشتر باشد، هر چه گیاهان و جانوران ساکن در یک قلمرو سیاسی، از امنیت بیشتر، زیستگاه غنی‌تر و امید به زندگی متعادل‌تری برخوردار باشند، انتظار می‌رود که مردم ساکن در آن اقلیم سیاسی هم از نشاط، شادی، روحیه و کارایی بیشتری برخوردار بوده و درجه افسردگی و میل به خودکشی در آنها در کمینه باشد.

    در حقیقت، این شیوه‌ی ‌نوین رتبه‌بندی کشورها که عملاً از سال 2006 میلادی آغاز شده است، کمک می‌کند به ترویج حسابداری سبز و انتقال اقتصاد ملّی بر بنیاد ملاحظات اقتصاد اکولوژیکی در بین کشورهای عضو سازمان ملل متحد؛ یعنی همان آموزه‌ای که طراحان برنامه پنج ساله چهارم کشور در قالب ماده 59 در متن آن گنجاندند که البته تحقق نیافت؛ اما خوشبختانه، عیناً به برنامه پنجم افزوده شد.

    در بررسی گزارش اخیر، البته می‌توان تحلیل‌های متنوع و فراوان بسیاری را ارایه داد؛ از جمله این که ایران، در حالی به رتبه 77 دست یافته است که رتبه ایالات متحده آمریکا 105 است که یک آبروریزی بزرگ برای کشوری محسوب می‌شود که ادعای حفاظت از محیط زیستش، گوش دنیا را کر کرده است. همچنین، رتبه روسیه در این جدول، 122 است که به مراتب وضعیت وخیم‌تری را نشان می‌دهد. اما شاید از این دو مورد تأمل‌برانگیز‌تر برای ایرانیان، وضعیت اسفبار اغلب کشورهای ثروتمند حاشیه جنوبی خلیج فارس است، به نحوی که در این جدول، امارات متحده عربی در رتبه 130، کویت در رتبه 143، بحرین (146) و قطر در رتبه خفت بار 149 قرار دارند (کشوری که قرار است میزبان جام جهانی فوتبال هم باشد و حتا ادعای برگزاری المپیک را هم دارد!) که فقط دو کشور بسیار فقیر چاد و بوتسوانا در آفریقا را در زیر دست خود می‌بیند. البته وضعیت کشور عربستان سعودی به دلیل وسعت زیاد و جمعیت کم آن، همچنان از دیگر کشورهای منطقه بهتر بوده و در رتبه 56 قرار دارد. هر چند همین کشور، با یک سقوط فاحش 43 پله‌ای نسبت به سال 2009 روبرو بوده است که نشان از شتاب تخریب محیط زیست در آن کشور و شکست طرح‌های بلندپروازانه‌ی نمک‌زدایی‌اش دارد.

     واپسین نکته آن که نگارنده نمی‌تواند حیرت خود را مخفی سازد از این که چرا زمانی که در آغاز سال 2012 در شاخص EPI (شاخص عملکرد محیط زیستی) اعلام شد که جمهوری اسلامی ایران، 36 پله سقوط کرده است ، بازتاب گسترده‌ای در رسانه‌های داخلی و بین‌المللی آفرید و حتا سازمان حفاظت محیط زیست کشور را وادار به واکنش کرد؟ اما اینک که از منظر شاخص سرزمین شاد بهبود داشته‌ایم (هر چند اندک)، اما هیچ رسانه‌ای به آن نمی‌پردازد و شگفت‌آورتر آن که حتا سازمان متولی محیط زیست کشور هم که علی‌القاعده باید از این فرصت سود جوید، به آن اشاره‌ای نمی‌کند؟! انگار که همه در خواب غفلت و بی‌تفاوتی به سرمی‌بریم! نمی‌بریم؟

    دست آخر آن که هر چند، به نسبت سال 2009، موقعیت ما 4 پله بهبود یافته است، اما یادمان باشد که رتبه ایران در سال 2006، شصت و هفتم بود! یعنی هنوز 10 پله نزول را نسبت به شش سال پیش باید بپذیریم.

     و این که هموطن عزیز من!

    با نگاهی به چند کشور نخست این جدول و مشاهده‌ی نام کشورهایی چون کاستاریکا، ویتنام، ال‌سالوادر، جامائیکا، پاناما، نیکاراگوئه و ونزوئلا، فکر می‌کنید چرا شادترین مناطق جهان باید چنین کشورهایی باشند؟

    پی نوشت:

    - متن کامل گزارش سال 2012 شاخص سرزمین شاد

    - رتبه بندی کامل 151 کشور جهان با توجه به سه شاخص رفاه، امید به زندگی و ردپای بوم‌شناختی